22 stycznia 2022 roku w wieku 78 lat zmarł Ryszard Łukasiewicz dziennikarz i polityk, a w młodości działacz organizacji młodzieżowych, absolwent Wydziału filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, nasz bliski Kolega.
   Odchodzący na zawsze z naszego grona Ryszard Łukasiewicz urodził się 2 stycznia 1944 r. we wsi Mariew w gminie Stare Babice koło Warszawy. Jak wielu z nas Zmarły należał do pokolenia, które politycznie wyrosło na ideałach Października 1956 roku. Już w okresie studiów aktywnie działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej, a po ich ukończeniu pracował w strukturach tej organizacji: Zarządzie Stołecznym, a następnie Zarządzie Głównym ZMS. W latach 1972–1980 był kolejno redaktorem naczelnym „Walki Młodych” i „Sztandaru Młodych”.
   W okresie 1980–1982 był pracownikiem KC PZPR – zastępcą kierownika Wydziału Organizacyjnego. Od 1982 redaktor naczelny „Exspresu Wieczornego”. W latach 1985–1989 pełnił mandat posła na Sejm PRL IX kadencji w okręgu Warszawa-Ochota, zasiadając w Komisji Kultury, Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskiego projektu ustawy o konsultacjach społecznych i referendum oraz w Komisji Nadzwyczajnej do kontroli wdrażania programu realizacyjnego drugiego etapu reformy gospodarczej. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu po stronie partyjno-rządowej w podzespole do spraw środków masowego przekazu.
   Zmarły był autorem wielu artykułów, które publikował w kierowanych przez siebie gazetach, a po 1990 roku współpracował z tygodnikiem „Przegląd” i dziennikiem „Trybuna” oraz czasopismem „Przegląd Socjalistyczny”. W swych tekstach podejmował sprawy młodzieżowe, a także społeczne i gospodarcze oraz tematykę warszawską. Był wykładowcą na Wydziale dziennikarstwa UW. Do końca swoich dni aktywnie działał w Stowarzyszeniu imienia Ignacego Daszyńskiego, którego był wiceprzewodniczącym .Był też członkiem Stowarzyszenia „POKOLENIA”. Politycznie zaangażowany w odradzającą się Polską Partię Socjalistyczną.
   Za swą działalność był wielokrotnie wyróżniany. Otrzymał między innymi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; Złoty Krzyż Zasługi, Brązowy Krzyż Zasługi, Złote Odznaczenie im. Janka Krasickiego, Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, Złotą Odznakę „Za zasługi dla Warszawy”.
   Przez lata pracy Ryszard Łukasiewicz dał się poznać, jako znakomity fachowiec, ceniony za oddanie swojej pracy, zaangażowanie, pracowitość i profesjonalizm. Był też dobrym kolegą, powszechnie lubianym przez współpracowników i szanowanym przez przełożonych.
   W wolnym czasie dużo czytał. Zawsze interesował się bieżącymi wydarzeniami i sprawami społeczno-gospodarczymi. Był człowiekiem o szerokich zainteresowaniach i otwartych horyzontach, a swoją sprawność intelektualną zachował do końca. Posiadał rzadką umiejętność rozumienia problemu tych, którzy sami wiele rozumieć nie potrafią.
   Zmarł nasz Kolega i Przyjaciel do końca wierny ideałom naszej młodości. Dziękujemy, że żyłeś wśród nas. Cześć Jego pamięci ! Łączymy się w bólu z Jego rodziną.

Przypadł mi zaszczyt ogłoszenia nazwiska pierwszego laureata Nagrody im. Stanisława Dubois, ustanowionej przed rokiem przez Stowarzyszenie POKOLENIA.
Dorobek życia patrona tej nagrody – społecznika i działacza Polskiej Partii Socjalistycznej i Czerwonego Harcerstwa, który w swoich czasach był wszędzie tam, gdzie działy się rzeczy istotne i ważne dla niepodległości Polski i dla przyszłości lewicy, zobowiązuje nas do poszukiwania wzorców, zbliżonych, lub tożsamych z wartościami, którymi kierował się Stanisław Dubois.
Przypomnijmy więc, że patron naszej nagrody był dwukrotnie powstańcem śląskim, żołnierzem wojny polsko-bolszewickiej, a za czyny bojowe został odznaczony w 1921 r. Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I klasy. Po odzyskaniu niepodległości podejmował liczne inicjatywy, wspomagające młodzież robotniczą, która była dla niego szczególnie ważna: redagował Głos Młodzieży Robotniczej, „Robotnika”, działał w Towarzystwie Uniwersytetu Robotniczego, był jednym z organizatorów dorocznego Dnia Młodzieży Robotniczej.

Oskarżony w procesie brzeskim i skazany na trzy lata więzienia , nigdy nie ugiął się przed siłą władzy – trwał na lewicowych pozycjach ideowych w każdych okolicznościach i w każdym czasie, aż do pozbawienia go życia przez hitlerowców strzałami pod Ścianą Śmierci w Auschwitz, w sierpniu 1942 r.
Szanowni Zebrani na naszej uroczystości,
już za pierwszym razem Kapitule Nagrody im. St. Dubois nie trudno było wskazać kandydata, choć – przyznam – równie niełatwo było nam ogarnąć całości Jego dorobku życiowego, rozległości zaangażowania społecznego i politycznego, wrażliwości społecznej i rozsądku politycznego, którym wyróżnił się w sposób szczególny.

Nasz kandydat urodził się 14 lipca 1927 r. w Markowej koło Łańcuta – wsi, z której wyniósł szacunek dla tradycji, honoru, pracowitości ludu wiejskiego i radzenia sobie z przeciwnościami losu. Kiedy na ziemiach polskich skończyły się w 1945 r. działania wojenne, jako 18-latek wstąpił na drogę organizacyjną – najpierw do Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”, a następnie do Związku Młodzieży Polskiej. Od 1952 r. datuje się Jego przynależność do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w której pełnił szereg czołowych stanowisk na najwyższych szczeblach struktury partyjnej. Nie zaprzestał działalności w ruchu młodzieżowym, został pierwszym przewodniczącym odrodzonego Związku Młodzieży Wiejskiej po październiku 56.

Od 1958r przez sześć kadencji był posłem na Sejm z list Frontu Jedności Narodu.
W latach 70. rozpoczął nowy etap kariery politycznej – przeszedł do pracy w administracji rządowej, pełnił stanowisko wicepremiera, ministra oświaty i wychowania oraz dwukrotnie ministra kultury. I na tym ostatnim został doceniony w sposób szczególny: w zapiskach znalazłam wypowiedź aktora – Daniela Olbrychskiego, który stwierdził, że nasz laureat jako minister rozumiał kulturę i jej sposób ekspresji . Ta opinia utrzymuje się nadal, ponieważ kilka dni temu usłyszałam wypowiedź Krystyny Jandy, która orzekła, że najlepszym ministrem kultury w historii powojennej był – i tu po swojemu dodała: „wstyd powiedzieć” – po czym wymieniła nazwisko naszego Laureata. My, bez wstydu, uważamy tak samo, zwłaszcza, że jeden z naszych kolegów w ubiegłym roku postarał się o to , aby powstała imponująca KRONIKA, składająca się na dorobek kultury artystycznej w Polsce w latach 70. Nikt jej zawartości – jak dotąd – nie podważył.Nasz Laureat służbę państwową zakończył jako ambasador w Szwajcarii, a następnie w Grecji i na Cyprze. (...)

 członek naszego Stowarzyszenia, a dla wielu z naszego grona 

Urodził się w rodzinie górniczej 28 grudnia 1927 w Grabocinie (obecnie część Dąbrowy Górniczej). Od 1969 roku poseł na Sejm PRL – V, VI, VII i VIII kadencji, członek Biura Politycznego KC PZPR w latach 1970–1980, w latach 1972–1980 – członek Rady Państwa (od 1976 zastępca jej przewodniczącego). 

W latach 1953–1955 był słuchaczem w Szkole Partyjnej przy KC PZPR, studiował też w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Od 1948 roku był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1955 roku pracował w aparacie Komitetu Centralnego PZPR (od 1955 do 1959 był w nim instruktorem Wydziału Organizacyjnego). W latach 1959–1963 pełnił funkcję sekretarza Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR i kie jego Wydziału Organizacyjnego. W 1964 roku został członkiem KC. W latach 1963–1965 był zastępcą kierownika Wydziału Organizacyjnego KC, redaktorem naczelnym „Życia Partii”, w latach 1965–1970 – kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KC. W latach 1970-1980 Edward Babiuch był członkiem Biura Politycznego i sekretarzem KC PZPR. W latach 1976–80 był zastępcą przewodniczącego Rady Państwa, a w okresie między lutym i sierpniem 1980 roku pełnił funkcję premiera, z której zrezygnował w wyniku strajków sierpniowych.
Jako bliski współpracownik Edwarda Gierka zmuszony został do odejścia z innych stanowisk państwowych i partyjnych. zrezygnował także z mandatu poselskiego w grudniu 1980 roku. W Sejmie był przewodniczącym Komisji Obrony Narodowej (1971–1972) oraz przewodniczącym Klubu Poselskiego PZPR (1972–1980). W latach 1971–1981 był także członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W stanie wojennym wraz z innymi przywódcami z poprzedniej ekipy internowany.

W młodości działał w Związku Młodzieży Polskiej, gdzie w latach 1949 – 1955 pracował w aparacie organizacyjnym tego Związku. W latach siedemdziesiątych jako sekretarz KC PZPR był zwolennikiem zjednoczenia polskiego ruchu młodzieżowego. 

Uroczystości pogrzebowe odbędą się na Powązkach Wojskowych 

18 października 2019 r. (piątek) o godz. 14.00

CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI !

 na Wólce Węglowej w Domu Pogrzebowym sala B.

Z przykrością informujemy, że 22 czerwca 2019 r. w wieku 86 lat zmarł nasz serdeczny Kolega i przyjaciel - członek Warszawskich Pokoleń

Ostanie Pożegnanie odbędzie się: 28 czerwca (piątek) - o godz. 14.30

na Cmentarzu Północnym przy ul. Wójcickiego (Wólka Węglowa)
w miejscowym Domu Pogrzebowym - Sala Ceremonialna - B

Uroczyste pożegnanie Zmarłego odbędzie się w piątek 10 sierpnia w Domu Pogrzebowym na Cmentarzu Północnym (Wólka Węglowa). 

            Początek o godz. 14:30 w sali B. Wejście od ul. Wójcickiego bramą główną.

W poniedziałek, 28.05, o godz. 11,w Domu Pogrzebowym na Cmentarzu Wojskowym (Powązki) odbędzie się uroczyste pożegnanie, po którym urna z prochami zostanie przewieziona do Mszczonowa i tam złożona w rodzinnym grobie Jego małżonki, Grażyny.

/-/ Zarząd Warszawski POKOLEŃ

Andrzej Wawrzonkowski

Nabożeństwo żałobne odbędzie się
w środę 21 marca 2018 roku o godzinie 14.00
w kościele św. Boromeusza, po któr ym nastąpi odprowadzenie
na Cmentarz Ewangelicko-Reformowany przy ul. Żytniej 42
do grobu rodzinnego.

Jurka Szmajdzińskiego

Mija kolejna, 10. rocznica tragicznej katastrofy prezydenckiego samolotu pod Smoleńskiem, w której śmierć ponieśli wszyscy członkowie delegacji łącznie z Prezydentem RP. Wśród nich był również nasz Kolega i Przyjaciel Jerzy Szmajdziński. Jak co roku członkowie i sympatycy Stowarzyszenia „POKOLENIA” chcieli spotkać się na cmentarzu w Wilanowie, gdzie w rocznicę jego śmierci składali kwiaty i zapalali na Jego grobie znicze. W tym roku to niemożliwe – koronawirus zatrzymał nas w domu. Oddając mu cześć, przypomnijmy więc jedynie, że Jerzy Szmajdziński piastował wiele wysokich stanowisk państwowych i funkcji publicznych. Był między innymi wicemarszałkiem Sejmu i ministrem obrony narodowej. Przez wiele lat przewodniczył także Zarządowi Krajowemu naszego Stowarzyszenia.

W tę szczególną 10. rocznicę zamieszczamy jedynie zdjęcia z ostatnich dwóch spotkań na cmentarzu w Wilanowie, spotkań przyjaciół z bólem wspominających tragiczne wydarzenie i jego polityczne reperkusje.

Zasłużony pracownik administracji państwowej i gospodarczej, społecznik, organizator ruchu młodzieżowego w Wielkopolsce.
Wieloletni Przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego ZMS w Poznaniu oraz członek władz centralnych, sekretarz Światowej Federacji Młodzieży Demokratycznej w Budapeszcie, sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Poznaniu, zastępca kierownika Wydziału Organizacyjnego KC PZPR, sekretarz Centralnej Rady Związków Zawodowych, zastępca centralnych urzędów sportu i turystyki, dyrektor „Polorbis” w Kolonii, prezes spółki Hotele Warszawskie „Syrena”, wiceprzewodniczący Polskiej Izby Turystyki, wykładowca akademicki.
Za pracę zawodową i społeczną uhonorowany m.in.: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżami Komandorskim i Oficerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi.
Otrzymał również m.in. tytuły: Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Zasłużonego Działacza Turystyki, Odznakę Honorową „Za Zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego”, odznakę „Zasłużony dla Wielkopolski”, Honorową Odznakę m. Poznania.